Izopatia zapoczątkowana została przez Josepha Wilhelma Luxa w latach 30. XIX stulecia. To temu uczonemu najprawdopodobniej zawdzięczamy ten termin oraz sformułowanie głównej tezy, czyli: „Aequalia aequalibus curentur” (Julian O.A., 2003) (1). Jest to wywodząca się z homeopatii dziedzina medycyny niekonwencjonalnej. W jej przypadku preparaty lecznicze tworzone są na bazie substancji związanych z przyczynami lub produktami choroby.
Homeopatia a izopatia – kierunki rozwoju medycyny alternatywnej
Homeopatia to rodzaj farmakoterapii wykorzystujący aktywne preparaty uzyskiwane z wybranego materiału wyjściowego pobranego z substancji, która wywołała chorobę. Przeprowadza się ją w celu zniesienia blokady i pobudzenia do samoleczenia dotyczącego całego organizmu. Tak samo działa izoterapia, której zadaniem jest oddziaływanie na ogólnoustrojowe procesy metaboliczne. W obydwu przypadkach układ odpornościowy człowieka zostaje pobudzony do walki z chorobą przez podanie odpowiednio spreparowanej dawki leku (Endler P.C, 2005) (2).
Czym różnią się od siebie homeopatia i izopatia?
Izopatia jest traktowana jako dziedzina homeopatii. Opiera się na tworzeniu farmaceutyków poprzez rozcieńczanie i dynamizowanie produktu zakaźnego. Ta metoda leczenia koncentruje się na konkretnym schorzeniu. Zgodnie z założeniami zasady identyczności preparaty izopatyczne zawierają dokładnie taką samą substancję, jaka wywołała chorobę (produkt chorobowy) (Fleisher, 2002) (3). Materiału do stworzenia leku dostarcza sam pacjent, od którego pobierana jest między innymi krew żylna lub w rzadkich przypadkach menstruacyjna. Oprócz tego surowiec czerpany jest z próbki wydzieliny organizmu ludzkiego (np. wodniak, przesięk), a także moczu lub kału. Na ich bazie powstaje środek homeopatyczny podawany tej samej osobie.
Opisywana dziedzina nie została zaakceptowana przez wszystkich homeopatów i od samego początku była powodem licznych dyskusji, stając się przedmiotem krytyki i kontrowersji. W przeciwieństwie do niej homeopatia skupia się na stymulowaniu całego układu odpornościowego i leczeniu całego organizmu, nie zaś poszczególnych schorzeń. Leki homeopatyczne wytwarza się według zasady podobieństwa symptomów: „Similia similibus curantur”. Oznacza to, iż podawanie lekarstwa ma powodować u zdrowych osób objawy podobne do tych wywołanych przez chorobę.
Leki izopatyczne jako element terapii
Leki izopatyczne wykonuje się na bazie pobranego od pacjenta materiału. Może to być czynnik zakaźny lub niezakaźny, np. pyłki kwiatowe. Pozyskaną próbkę należy poddać sterylizacji, a następnie stopniowo rozcieńczać, by na koniec połączyć ją z tak zwanym podłożem.
Ważne jest, aby dokładnie zlokalizować źródło dolegliwości. Przykładowo, pobiera się próbkę złuszczonej skóry oraz sierści kota w przypadku osoby uczulonej na kocią sierść.
W praktyce proces ten jest czasochłonny i wymaga znacznego nakładu pracy, jednak pozwala również dopasować kurację do potrzeb chorego. Zdarza się też, że w ten sam sposób tworzone są leki niezindywidualizowane. Należą do nich izopatyczne roztwory sezonowych wirusów grypy i izopatyczne roztwory pyłków kwiatowych.
Nietolerancja pokarmowa, zatrucie, alergia – kiedy stosuje się terapię Enderleina i leki izopatyczne
W izopatii zakłada się, iż układ immunologiczny zostanie pobudzony do reagowania na chorobę. Pozwala to zapoczątkować szereg procesów przyspieszających powrót organizmu do zdrowia.
Günther Enderlein, mikrobiolog zgłębiający zjawisko, jakim jest pleomorfizm, był twórcą terapii izopatycznej. Badając określone czynniki zakaźne, w tym głównie grzyby, wyprodukował kilka różnych rodzajów nozodów izopatycznych, czyli leków, dzięki którym miała zostać przywrócona homeostaza organizmu (Łoniewski & Musiał, 2004) (4). Omawianą kurację stosuje się przy chorobach o podłożu zapalnym i autoimmunologicznym. Oprócz tego leczenie izopatyczne jest stosowane w przypadku alergii i nietolerancji pokarmowych.
Ponadto homeopatyczne leki izopatyczne wykorzystuje się przy zatruciu metalami ciężkimi, a także przy odtruwaniu osoby, która była uzależniona od narkotyków.
Piśmiennictwo:
- Julian O.A. (2003). Materia Medica of Nosodes with Repertory. B Jain Publishers Pvt Ltd.
- Endler P.C. (2005). Badania naukowe w homeopatii – raport z wyprawy. Similimum.
- Fleisher, M. A. (2002). Homeopathy or isopathy? Journal of Family Practice, 51.
- Łoniewski, I., & Musiał, H. D. (2004). Leki immunobiologiczne Sanum. Sanum Polska.
